Με το θεατρικό αυτό είδος αναζωπυρώθηκε η αγάπη του κοινού για την ξένη μουσική. Η μουσική στις επιθεωρήσεις, εκτός ελαχίστων και χωρίς «επιτυχία» περιπτώσεων, ήταν πιστή αντιγραφή ξένων μελωδιών. Η επιτυχία της επιθεώρησης είναι τεράστια. Παραγκώνισε σχεδόν όλα τα άλλα είδη θεάματος. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τις χρονιές 1905-1908 έκλεισαν τις πόρτες τους το «Βασιλικό Θέατρο» και η «Νέα Σκηνή» (τα μοναδικά θέατρα που δούλευαν μέχρι τότε). Το 1922 με την μικρασιατική καταστροφή αλλάζει και το περιεχόμενο της επιθεώρησης. Από τη σκηνή της απουσιάζουν οι πολιτικές προσωπικότητες αλλά και οι γνωστοί τύποι της καθημερινής αθηναϊκής ζωής (αγροίκος, ενωμοτάρχης, γερουσιαστές του «Ζαχαράτου», βουλευτές κ.λ.π.) Τη θέση τους παίρνουν ο αρλεκίνος, ο γλεντζές, η μπαλαρίνα. Πρόκειται για ένα κουκλοθέατρο που δεν έχει καμία σχέση με την καθημερινότητα και την επικαιρότητα. Η αλλαγή του περιεχομένου έχει σαν αποτέλεσμα την αδιαφορία του κοινού. Το οποίο κουρασμένο από τις εθνικές ήττες και την πολιτική αστάθεια στρέφεται αλλού.
Πηγή:
Κώστας Μυλωνάς, Ιστορία του Ελληνικού τραγουδιού, Εκδόσεις Κέδρος |