Η οπερέτα θα κυριαρχήσει από το 1922 και μετά. Η μουσική δεν θα μπορούσε να είναι ακριβές και πιστό αντίγραφο των ευρωπαϊκών τραγουδιών από την φύση της θεατρικής της οικονομίας. Η μουσική γράφεται αποκλειστικά για το έργο με τη συγκεκριμένη πλοκή και υπόθεση. Ακριβώς αυτή η μορφολογική διαφορά της από την ελληνική επιθεώρηση την απάλλαξε από την κλοπή των ευρωπαϊκών τραγουδιών. Δυστυχώς όμως δεν έπαψε να είναι χώρος φιλοξενίας του ευρωπαϊκού μουσικού ύφους στερώντας την δυνατότητα από το ελληνικό τραγούδι να βρει τον δρόμο του. Η περίοδος της ακμής της εντοπίζεται το δωδεκάχρονο 1916-1928. Η οπερέτα επιδοκιμάστηκε από όλους τους παράγοντες της πνευματικής ζωής. Η μουσική της ήταν πρωτότυπη ελληνική και όχι κλεμμένη όπως της επιθεώρησης. Επίσης δεν είχε καμία σχέση με τα «αμανετζίδικα» τραγούδια. Αυτή η γενική επιδοκιμασία στάθηκε σοβαρό εμπόδιο για να αναζητήσει ο νεοέλληνας τις μουσικές του ρίζες σε άλλες πηγές. Με την εμφάνιση της δισκογραφίας ο θεατρικός χώρος, που ήταν το μαζικότερο μέσο επικοινωνίας, χάνει έδαφος. Εκεί ίσως πρέπει να αναζητήσουμε τα αίτια της παρακμής της οπερέτας.
Πηγή:
Κώστας Μυλωνάς, Ιστορία του Ελληνικού τραγουδιού, Εκδόσεις Κέδρος |