Στις αρχές τις δεκαετίας του 1930, τα τραγούδια του κρασιού, που είχαν αρχίσει να γράφονται από τα πρώτα χρόνια της οπερέτας, έφτασαν στο ζενίθ της παραγωγής τους. Έτσι, στα θέματα που «θίγονται» από το τραγούδι και που είναι μέχρι τότε μόνο δύο, δηλαδή ο έρωτας και η γυναίκα, θα προστεθεί κι ένα τρίτο, το κρασί. Το κρασί σαν παρηγοριά, σαν λήθη, σαν αναντικατάστατος φίλος. Ο χώρος της ταβέρνας θα συγκεντρώσει γύρω του τους αθεράπευτα ρομαντικούς κανταδόρους και τους ερασιτέχνες λυρικούς «τραγουδιστές», θα στεγάσει ότι έχει απομείνει από την ελληνική οπερέτα και ότι συνεχίζεται να υπάρχει στο όνομα του παλιού αθηναϊκού τραγουδιού. Όλος αυτός ο κύκλος των τραγουδιών της αγάπης και του κρασιού και των ανθρώπων που περιφέρονται στα «στενά σοκάκια» τραγουδώντας «στης νύχτας τη σιγαλιά» τον έρωτα, τον καημό, την αγαλλίαση που νιώθουν πίνοντας «ξανθιά ρετσίνα», θα χαρακτηρίσουν το ύφος μιας εποχής που ζει και κινείται μέσα σ έναν κόσμο «απολαύσεων» και πρόσκαιρης φυγής. Και όσο τα χρόνια θα περνάνε, μαζί με την «πρώτη αγάπη» που δε «λησμονιέται» δε θα λησμονιέται κι αυτή η εποχή που αλίμονο «φεύγει και δεν ξαναγυρνά». Το ήθος και η ατμόσφαιρα αυτής της εποχής με τις ταβέρνες και το κρασί, τις καντάδες και τις χορωδίες, τις κιθάρες και τα μαντολίνα ήταν μια κάποια αντίσταση στην όψιμη μουσική ξενομανία του νεοέλληνα για τα αργεντίνικα ταγκό και τα αμερικάνικα σουϊγκ. Μπορεί, βέβαια, ο νεοέλληνας να χόρεψε με τους ξέφρενους ρυθμούς του φοξ τροτ της επιθεώρησης και να λικνίστηκε με τα ερωτικά βαλσάκια της οπερέτας, αλλά κατάφερε, ωστόσο, μέσα από διάφορες επεξεργασίες, να συλλαβίσει μια μουσική γλώσσα ολότελα δική του και να την προσαρμόσει στο δικό του μουσικό αίσθημα. Το αθηναϊκό τραγούδι, η ελληνική οπερέτα και όσα πρωτότυπα τραγούδια γράφτηκαν στην επιθεώρηση, μ αυτά τα θέματα του κρασιού και των θαμώνων της ταβέρνας που διατηρούσαν την ελληνικότητα του ύφους και περιέγραφαν τα ήθη και τα βιώματα των ανθρώπων της εποχής βοήθησαν πολύ σ αυτό.
Πηγή:
Κώστας Μυλωνάς, Ιστορία του Ελληνικού τραγουδιού, Εκδόσεις Κέδρος |